چِقَد جَنگلَ خوسی، ملّتَ وَسی؟ خَسته نُبُسی؟ می‌جانَ جانانا
تَرا گَمَه، میرزا کوچیک خانا!
( چەندە لە جەنگەڵ دەخەوی، بۆ خەڵک؟ماندوو نەبووی؟ ئەی گیانی گیانەکەی من !)
لە گەڵ تۆمە، ئەی میرزا کووچیک خان
(چقدر در جنگل می‌خوابی، برای مردم؟ خسته نشدی؟ ای جان جانان من!)
تو را می‌گویم، ای میرزا کوچک خان!
خدا دانه‌یِ که من، نَتانَم خُفتن، از ترس دُشمن، می دیل آویزانا
تَرا گَمَه، میرزا کوچیک خانا!
خودا دەزانێ کە من، خەوم لێناکەوێ، لە ترسی دوژمن، دڵ نیگەرانم
لە گەڵ تۆمە، ئەی میرزا کووچیک خان
(خدا می‌داند که من، خواب نمی‌توانم، از ترس دشمن، دلم آویزان است (نگرانم))
(تو را می‌گویم، ای میرزا کوچک خان!)
چِرِ زوتَر نایی، تُندتر نایی، تَنها بَنایی، گیلان ویرانا
تَرا گَمَه، میرزا کوچیک خانا!
بۆ زوو نایەی؟ خێرا نایەی؟گێڵانی وێرانت بە تەنیا جێهێشتووە
لە گەڵ تۆمە، ئەی میرزا کووچیک خان
(چرا زودتر نمی‌آیی؟ تندتر نمی‌آیی؟ گیلانِ ویران را تنها گذاشته‌ای)
(تو را می‌گویم، ای میرزا کوچک خان!)
اَمه رشتی جَغَلان، ایسیم تی فَرمان، کُنیم اَمی جان، تی پا جیر قُربانا
تَرا گَمَه، میرزا کوچیک خانا!
ئێمە لاوانی ڕەشت، گوێ بە فەرمانی تۆین، گیانمان دەکەینە قوربانی لە پێناوت
لە گەڵ تۆمە، ئەی میرزا کووچیک خان
(ما بچه‌های رشت، به فرمان توایم، جانمان را به پایت قربان می‌کنیم)
(تو را می‌گویم، ای میرزا کوچک خان !)
