آکام خالقی
پاسخ به این سوال، نیازمند بررسی تاریخ جریانات کوردی در سده 20 و نقش ایران، قبل و بعد از انقلاب می باشد چرا که استراتژی کنونی این رژیم در قبال اکراد در واقع تداوم سیاستی قدیمی از سوی پان ایرانیسم قبل از این انقلاب و رژیم اسلامی می باشد. از این رو در این نوشتار به صورت اجمالی نگاهی به برخی رخدادها خواهیم افکند.
1) قتل احسان نوری پاشا
ژنرال احسان نوری پاشا، رییس جمهوری کوردستان آرارات که به مدت چهل و شش سال در ایران پناهده بود ولی در یک همکاری پنهانی و نهفته و توطئه دو طرفه ایران با ترکیه، در سال 1356 در یک سانحه اتومبیلی طراحی شده مقابل منزل خود شهید شد.
2) قرارداد الجزایر
مهمد رضا شاه پهلوی که با انواع وعده توانست نظر جنبش مردمی کوردستان جنوب به سرپرستی ملا مصطفی بارزانی را بدست آورد و در ظاهر برای ایجاد اتونومی کوردی در این بخش از کوردستان به ایشان کمک میکرد ولی با عهد قرارداد الجزایر مابین خود و صدام حسین در واقع زمینه جینوساید و کوچ اجباری مردم کوردستان جنوب را فراهم ساخت.
3) خلاف عهد با دکتر قاسملو
قبل از پیروزی انقلاب ایران در سال 1357، طی مذاکراتی که رهبر جنبش کوردستان شرق با خمینی در پاریس داشت انواع وعده از جمله حق اتونومی به کوردها داده شد ولی با پیروزی انقلاب اولین فرمان جهاد علیه کوردستان صادر شد که شاهد فجایع 28 مرداد و روزهای پسین آن شدیم که سندی آشکار و ماندنی در اذهان بر جینوساید مردم شرق کوردستان است
4) اعلام حمایت از جنبش و انقلاب مردم غرب کوردستان
با شروع مخالفتهای مردم سوریه علیه بشار اسد یار استراتژیک ایران و اعتراضات مردمی غرب کوردستان، ایران از هرگونه خدعه و نیرنگی جهت جلب نظر مردم غرب کوردستان از جمله یادآوری افسانه آریایی بودن و همچنین ایراد سخنانی از جمله کوبانی با سلاح ما آزاد شد و … در واقع در فکر به اتحراف کشیدن اذهان مردم کوردستان از حمایتهای بی دریغ ایران از بشار اسد بودند و با توجه به نزدیکی ترکیه به ایران و روسیه و بشار اسد، چهره اصلی و ضد کورد بودن حتی در مناطق و کشورهای در حال گسستن دیگر ایران به نمایش گذاشته شد و شاهد کشته شدن مستشاران و نیروهای ایرانی بدست نیروهای یگان خلق کورد در غرب کوردستان هستیم.
در واقع ایران وجود کشور و حتی مناطق فدرالی و خودمختار کوردی را حتی در فاصله هزار کیلومتری خود زنگ خطری برای امنیت خود دانسته و از هرگونه عملی جهت ممانعت از میسر شدن این امر دریغ نمیکند. این در حالی است که همیشه شعار حمایت و برادری با کوردها را سر میدهد ولی در واقع منشاء به نتیجه نرسیدن و خنثی شدن حرکتهای کوردی حداقل در صد سال اخیر اعتماد به بزرگترین دشمن خود بوده است فلذا مردم کورد باید بدانند تحت هیچ شرایطی حتی کوچکترین اعتماد به ایران به بزرگترین مصیبت و سد بر سر راه آزادیشان تبدیل میشود و برای رهایی از این بلا اعتماد و همکاری با همپیمانی جهانی و مدافعان حقوق بشر است.
آنچه بر طبق تجارب متعدد و متنوع اکراد با ایران در ادوار و رژیمهای تاریخ بدست می آید همانا اینست که “ایران را عتماد نشاید” و اعتماد و تکیه بر این رژیم همانا به معنای تیشه بر ریشه خود و رویای ملی کوردها زدن است.
نظرات
