پیش از آن‌که نوشتن گزارشتان را آغاز کنید وقت بگذارید و طرحی برای آن ترسیم کنید. روی یک تکه کاغذ چیز‌هایی را که باید بنویسید را به ترتیب اولویت بنویسید. روشی را پیدا کنید که مخاطب نیمه علاقمند شما را وسوسه کند. خیلی از اوقات بهترین کار این است که یک راست به سراغ اصل مطلب بروید چون بسیاری از خوانندگان دوست دارند زود متوجه اصل خبر و جایی که قرار است، داستان، آنها را با خود ببرد بشوند. یک داستان خوب تنها کنار هم قرار دادن چند تکه داده مرتبط با هم نیست، بلکه موفقیت آن در نخ تسبیحی است که این قطعات را به هم وصل می‌کند. باید برای خواننده شما بدیهی باشد که چرا یک پاراگراف بعد از پاراگراف بعدی آمده است. بعد از این‌که نوشتن مقاله را آغاز کردید شاید بخواهید ساختار اصلی آن را تغییر دهید. در هر صورت از این‌که از ابتدا کارتان را با یک طرح مشخص آغاز کنید سود خواهید جست. هم‌چنین اگر ایده ای در باره پایان داستان خود داشته باشید، این ایده می‌تواند به شما کمک شایانی بکند.
یک نویسنده خوب اجازه نمی‌دهد خواننده اش در انبوهی از اطلاعات غرق شود. روزنامه نگاران علمی‌نباید تلاش کنند تا هرچه را می‌دانند در معرض نمایش بگذارند. بلکه باید انتخاب خوبی از میان آنها انجام دهند تا محصول نهایی خود را آماده کنند. در هنگام طراحی و نوشتن متن متوجه این موضوع باشید که کدام بخش‌ها دشوار تر و وقت گیر است . آنها را جدا کرده و برای بیان آنها در میانشان از پارگراف‌های ساده تر و جذاب تر استفاده کنید. هم‌چنین محدوده کلمات خود را در نظر داشته باشید و مواظب باشید بیش از مقداری که به ادیتور خود گفته اید مطلب ننویسید.
به خاطر داشته باشید نویسندگی علمی‌وابسته به انتخاب‌های دقیق و حساب شده است. موضوعاتی که شما با آنها سر و کار دارید دشوار و پیچیده است بنابراین باید تصمیم بگیرید که کدام بخش این داستان را باید با جزییات ریز مطرح کرد و کدام بخش‌ها را باید ساده کرده و با زبانی ساده مطرح نمود. نکته ای که به همان اندازه اهمیت دارد این است که کدام یک از مطالب را تنها باید در حد اشاره ای کوتاه ذکر کرد؟ و کدام بخش را به طور کلی نادیده گرفت. هرچقدر که جایگاه دوربین فرضی خود را دقیق تر مشخص کرده باشید و یا جمله تحقیقی دقیق تری پرسیده باشید امکان انتخاب‌های دقیق تری برایتان فراهم خواهد شد.
