ھر چنت کہ ھستگین دیمپانان شمئے و شمئے مکسدءِ نیامءَ مزن گندگ ببنت، بلے پدا ھم بزان اِت کہ پیشگین پروش ورگءِ ڈوبارگ و سرزنشان پہ آ مؤلءِ رسگا، شمئے دلگوش پہ شری گؤر بیت ـ

بازیں کسانے بوتگ اَنت کہ چہ چُشیں دیمپانان گؤستگ اَنت و پہ شرّی سؤبیں و وتی منزل و مرادءَ پُج اِتگ اَنت ـ اگر شمئے واک رسیت شنکانءَ چہ دگرانی راءِ سرا بگیشین اِت، یا کم از کم آیانءَ رھشونی کن اِت کہ اڑ و جنجالانی تھا مکپ اَنت ـ توری اگر شمئے واک رسیت آیانءَ تا کشے راہءَ گؤن وت ھمراہ کن اِت تا کہ پہ اے راہءِ پیش روگا دلگرم ببنت ـ

بلے ھجبر وتی سستی و سؤبین نبئیگءَ، وڑ وڑیں ھالات و جاورانی سرا مہ لڑاِت، طبیعت آ جاورے کہ لازم ببیت وت تیار کنت و ھالاتءِ سرا مسلط بیت ـ اے درستین نکتہ آں، شمئے روحی واکءِ کساسءَ گون ھمگرنچ اَنت ـ

شما واکمند و وتی درستین جانءِ اعضایانی واھند اِت ـ شما پہ آسانی توان اِت چہ کوھے کہ شمئے و سؤبین بئیگءِ نیامءَ گر و چیل اِنت، جھل ائیر بہ کپ اِت و ھما پیم وتی مرادءِ نیمگا بتچ اِت و پہ سوبین بئیگءِ بئیگا گیشتر چہ پیسرا واکمند ببت ـ

بلے بزان اِت کہ مدام شمئے رندا لھتے پیداگ اَنت: مردے لنگ جَنان کہ یک پادے نیستی، نابینائین مردے و مردے کہ سرینی گرانین بارءِ چیرا لُچتگ و نتوانت وتی بارا پہ یک دمانے ھم زمینءِ سرا ائیر بکنت ـ پہ اِشان ھپتگان، ماھان و سالان لازم اِنت تا کہ چہ آ گر و چیلے کہ شما چنت ساھتءَ گوازینت، اِشان بگوازین اَنت ـ

گڈا باز شرّ و عادلانہ ایں کارے کہ چد و باد پھلونانءَ ھم پہ کمک کنگءَ بلوٹااینت و دیمپانانءَ چہ آیانی راہءِ سرا چست کن اِت ـ البت گون اے ھیالا ھستین وھدءِ مردمانی چار و بیچار الّمی اِنت ـ

توری گون آ اڑ و جنجالانے کہ ھست اَنت، آ کسانے کہ ڈڈین روحیہ اے واھند اَنت، تیارتراَنت و پہ ستک و دل و پکا وتی راہءَ روگااَنت، زندگیءِ تھا گیشتر چہ درستان سوبین بنت ـ

بلے لھتے بند و دیمپان ھست اِنت کہ جاگاہ اِش راہءِ سر نہ اِنت ـ اے بندان سبب بنت تا کہ سدانی رھگوز و مسافر کہ نہ پاداِش ھست کہ برواَنت، نہ گندوکین چم و نہ اُوشتگءِ واک، تگءِ کرّا بکپ اَنت و ھلاک ببنت ـ

شمئے وظیفہ اِنت کہ اے بند و دیمپانانءَ چست کن اِت و راہءَ پہ مسافر و رھگوزاں ھم سلہ و ایمن کن اِت ـ ھجبر تگ و راھانی کرّا مننداِت و مگوش اِت کہ مشکلانی ھستی مئے دیر کنگءِ سبب پہ مئے مراد و مکسدانی رسگا بوتگ ـ ھکیکتا اے گپ گوں بدی و مزنین عیبے وڑا، سُستیانی منّگ و درانگاز کنگ اِنت ـ

پہ وتی مول و مرادانی رسگا، ماں بے وس و لاگرین مسافرانی بڈ و جونءِ سرا پاد ایر مکن اِت، گوں تکّبر و وتگلایی مگوش اِت ” ھر کسے کہ بلوٹیت و جھد بکنت توانت چہ گر و چیلان و بند و دیمپانان بگوزایت، من جھد کت و سوبین بوتان!” گوں اے ڈول گوشگا جار جن اِت کہ کسے ھست اِت وتواہ و جدا چہ دگران!

ھچ شکے نیست اِنت کہ بے وس و نابینا و ناتوانین کسان ھم، توری آیانی راہ گر و چیل ببوتیں، توانت اِش پہ وتی مکسد و منزلا سر ببنت، پہ اے شرتا کہ یک شھمے آیانی درونا جان بگپتین و چہ واکے کہ خداوندءَ آیانی جانءِ تھا امانت ایر کتگ سرپد ببوتین اَنت ـ آیان توانت ھر وڑیں جاوارنی تھا پہ ھر چیزے کہ آیانی مکسد اَت برستین اَنت ـ

بلے مدام ھزاران مرادیگ و دمبرتگیں زیارت کنوک، بازین جھد و سپرے محنتءَ پہ وتی مکسدءِ رسگا گوں وتی سرا زوراَنت ـ گوں اے درستان، آیان اَنگت پہ آ کمال و جاہءَ سر نبوتگ اَنت کہ آ امانتءَ کہ خداوند آیانی دلانی تھا ایر کتگ، پجاہ بیاراَنت ـ

اگر اے وڑیں مسافرانی سرا ناروا و گیشین کنگ بوتگ، آ کارانءَ شرچاری کن اِت و ھر چہ کہ شمئے توانءَ ھست اِنت جھد کن اِت تا کہ گیشین و بے عدالتیانی آھونڈ گوجگ ببیت ـ

بلے پہ اے ھاترا کہ محدودیت و بند و دیمپان ھست اِنت، ھجبر فردی سوبین بئیگءِ ودارا مکن اِت ـ

پہ ھر چیزیۓءِ تسلط و آییءِ چارگردءِ گرگا، وتی خداداتی واک و توانءِ سرا پکّا یکین بکن اِنت ـ مدام وتارا ھنچو بزان اِت کہ گون خداءِ کمکءَ ھر وڑین کارے معجزہ وڑا کت کن اِت ـ

ھما ڈول گون ھنچیں جھدے سوبین بئیگا وتی واھگ بکن اِت کہ آھن ربا آھنءَ وتی نیمگا کشیت ـ

وتی راہءِ سرءِ بدیانءَ بگیشئن اِت و صوابءِ دروشم بدئیت، بلے ھجبر توری یک دمانے ھم، باور مکن اِت کہ امکاناتانی ساڑی و جاڑی نبئیگ شمئے پروش ورگءِ سبب بیت ـ پہ اے ھاترا کہ اِشی شما وت اِت کہ امکاناتانُ پیداگ بکن اِت و بند و دیمپانانءَ چہ راہءِ سرا چست بکن اِت ـ