وقتی امید به زندگی جایش را به امید برای زنده ماندن می دهد

در تصویربالا پیرمرد کهنسال بلوچ که باید امروز از حقوق بازنشستگی و یا از سرمایه اندوخته جوانی اش استفاده میکرد و در این سن و سال که کار مضر و ارامش نیازمند است دست به تنها شغلی زده که در بلوچستان بعنوان اولین فکر اقتصادی و آخرین راه حل برای نجات از بیکاری و فقر و برای زنده ماندن شناخته و قریب به دو سوم جمعیت با این شغل بدون امید به زندگی روزگار سختی را می گذرانند و زنده اند.

به نوعی زندگی تمام مردم و سرمایه و پول در گردش در بلوچستان وابسته به مشاغل کاذب و مرز و دست فروشی است. چرا که مردم بلوچ از صحنه اشتغال در امور اداری و صحنه سیاست به حاشیه تبعیض رانده شده و عملا آوره بیابان و مرز و گرفتار مشاغل کاذب گشته اند و برای زنده ماندن در دار و محاصره ستم مجبورند از سویی با فحاشی و اذیت و آزار مامورین را تحمل و از سویی مورد هدف تیراندازی قرار گرفته و یا با جریمه هایی که چند برابر قیمت اموال و اسباب است پرداخت نمایند و به همین منظور چندین هزار تن به تیر بی پاسخ و بازخواست کشته شده اند .

یک جنایت نسل کشی با فقیر سازی و فقیر کشی،بی ربط نیست وقتی می گوییم ملت بلوچ در بلوچستان چه در بخش های تجزیه شده و چه در مساحت فعلی برای زنده ماندن تلاش روزمره ای دارند و امید به زندگی بهتر رخت بسته و عملا تحت یک سیاست سیستماتیک نسل کشی قرار دارند.

زندگی شش میلیون بلوچ در بلوچستان فعلی و بخش های تجزیه شده در خراسان کرمان و هرمزگان عملا نابود شده است . برنامه حکومت مرکزی برای نابودی است و تلاش ما برای پس گرفتن حق حیات و زنده نمودن شریان های حیات در سرزمینمان.

محمود بلوچ