مناطق کوردستان و رشته‌کوه زاگرس، مناطقی هستند کاملا سرسبز همراه با درختانی همچون: بلوط، ون و… و گونە‌های گیاهی که خاصیت دارویی دارند و شامل گونه‌های نادر و نایابی نیز هستند. با این وجود می‌توان دید که ارتباط میان مردم و محیط زیست، امری بدیهی است. مردم برای تامین معیشت زندگی خود، به آغوش طبیعت پناه برده‌اند. درآمدهایی که از طریق دامداری، کشاورزی، داروسازی و… بدست می‌آید و موجب خودکفا بودن مردم منطقە شده است.
چندین سال است رژیم اسلامی ایران سیاست‌هایی را دربرگرفتە است، یک پروژه عظیم به نام “بیابان‌سازی زاگرس”، که متاسفانه موفق هم بوده‌اند. همچنین آشکار است کە آتش‌سوزی‌های چند سال اخیر در سطح کاملا وسیع، امری غیرطبیعی بوده است. آنها در تلاشند که اکوسیستم منطقه را از کوهستانی نیمه خشک به بیابانی کاملا خشک دربیاورند و مردم را ناچار می‌کنند برای تامین معیشت زندگی خود، به دولت روی بیاورند و سیاست‌های تحمیل شده را به راحتی پذیرا شوند.
همچنین با دیدی بر تاریخ این سرزمین می‌توان دید کە مناطق کوهستانی و جنگل‌ها و درەها برای شورشیان، سنگری مستحکم بوده است. اینچنین است کە برای کسب امتیاز دست به سوزاندن جنگل‌ها می‌زنند تا سنگرهای شورشیان را تخریب کنند.
یادداشتی کوتاە از: “ریبوار زریبار”
