نگاه روژی کورد
کوردها، ملتی که بنا بر آمارهای غیررسمی، ۴۵ میلیون جمعیت دارند و برخلاف میل خودشان بر اساس پیمان ننگین سایکس-پیکوت، بین علاوه بر ایران بین سه کشور جعلی و جدیدالتأسیس ترکیه، سوریه و عراق پراکنده شدند. مخالفت کوردها با تجزیه شدن ملتشان از همان روز اول پس از این پیمان شروع و تاکنون نه تنها خاموش نشده است، بلکه یکی از متغییرهای اصلی و غیرقابل تردید در معاهدات و هم پیمانیهای منطقه خاورمیانه می باشد.
مبارازت کوردها توسط نیروهایی که “پیشمرگ” نامیده می شوند، تاکنون برای آنها هرچند انفال، حمله شیمایی، گورهای دسته جمعی، زنده به گور کردن، آوارگی، کوچ دسته جمعی، تخریب روستاها و شهرها، ترور رهبران و پیشمرگان و اعضاهایشان، زندانی، اعدام و دهها مورد دیگر را درپی داشته است، اما سبب شده است تا برخلاف برخی از ملتهای هم سرنوشتشان از جمله آذریها و ترکمنها در ایران، نه تنها آسمیله و جذب حاکمیت نشده اند، بلکه کوردها را به نماد آزادیخواهی در جهان و منطقه تبدیل نموده است و لباس و زبان کوردی همچنان از نمادهای زنده و جاوید کوردها محسوب می شوند.
تلاش رضاخان جته متحدالشکل کردن لباس تحت عنوان انقلاب سفید ایران، مبارزات ملا خلیل را در پی داشت. تلاشهای آتاتورک برای آسمله نمودن کوردها، مبارزات درسیم، آگری و آرارات را در پی داشت. مبارزات کوردها جهت احقاق حقوق ملیشان بحدی گسترده است که لازمه نگارش صدها کتاب می باشدو بخش وسیعی از آن تاکنون نانبشته باقی مانده است.
اینک اما با تغییر متغییرات و دگرگونی استراتژیها و تاکتیکها و نیز بروز تروریسم بین المللی به شیوه دولت (دولت اسلامی عراق و شام) و ایفای نقش اصلی از سوی کوردها از یک سوی و ارتقاء سطح نگرش سیاسی کوردها و بروز سطوح برجسته تری از ناسیونالیزم کوردی از سوی دیگر و نیز وجود خطرات گسترده از سوی رژیم ایران و سپاه تروریستی پاسداران که با حمایت روسیه همراه است، نقش دیگری به کوردها واگذار نموده است، نقشی که کوردها را به عنوان همپیمان رده اول امریکا و کشورهای همپیمانش درآورده است که این نقش با همراهی اخیر ترکیه با ایران و روسیه، لزوم آن بیش از پیش محسوس است، ترکیه با ایجاد تنش با آلمان و کشورهای دیگر اروپایی، بر این ضرورت و ضرورت حمایت از کوردها افزوده است.
اما نکته کلیدی و مورد بحث در این مطلب، سفر اخیر محمدحسین باقری، رئیس ستاد کل نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران به تاریخ ۲۶ مردادماه ۱۳۹۶ شمسی و نشست وی با نورالدین جانیکلی، وزیر دفاع ملی ترکیه و رجب طیب اردوغان رئیس جمهوری این کشور می باشد که نمود اصلی نتایج این سفر را می توان در سخنان روز دوشنبه ۳۰ مردادماه ۱۳۹۶ شمسی اردوغان دید.
رجب طیب اردوغان، رییس‌جمهوری ترکیه روز دوشنبه ۳۰ مرداد ۱۳۹۶، پیش از سفر به اردون، از رایزنی ایران و ترکیه در جریان سفر اخیر رییس ستاد کل نیروهای مسلح جمهوری اسلامی به آنکارا درباره انجام عملیات نظامی مشترک علیه کوردها خبر داد.اردوعان گفت: گفت: «مبارزه موثر علیه حزب شورشی کارگران کوردستان و شاخه ایرانی آن، پژاک، از طریق عملیات نظامی مشترک با ایران امکان‌پذیر است».
کارشناسان مسائل سیاسی خاورمیانه روژی کورد، برآنند که دامنه مبارزات ترکیه و ایران با کوردها تنها به مبارزه علیه پارت کارگران کوردستان و شاخه های این حزب محدود نمی شود بلکه می بایست منتظر حملات وسیع و همه جانبه ایران، ترکیه و حتی عراق علیه کوردها در هر چهار بخش کوردستان بود. البته پیش بینی نمی شود که دامنه این حملات به حملات هوایی و یا حمله آشکار به اقلیم کوردستان کشیده شود اما احزاب شرق کوردستان، غرب کوردستان و شمال کوردستان می بایست منتظر حملات وسیعی در مرزهای کوردستان علیه خود باشند.
از سوی دیگر، طی چند روز گذشته منتشر شد که نیروهای فراوانی از جمله حشد تروریستی شعبی به منطقه تلعفر گسیل داشته شده اند که هدف از این حضور، مبارزه با داعش اعلام شده است اما واقعیت مسئله چیز دیگری است و حکایت از نقشه ایران و ترکیه جهت کنترل این منطقه و استفاده از آن جهت کنترل حکومت اقلیم کوردستان در هنگامه اعلام استقلال و بعد از آن می باشد، نکته ای که به نظر می رسد احزاب و حکومت اقلیم کوردستان و به ویژه اتحادیه میهنی کوردستان از آن غافل باشند.
کارشناس مسائل سیاسی خاورمیانه روژی کورد در این باره معتقد است که ارسال این مهمات، باز کردن بیشتر راه برای ورود حشت شعبی به این منطقه استراتژیک می باشد.
از دیدگاه وی، این ارسال تجهیزات می تواند برنامه جمهوری اسلامی جهت کنترل این منطقه به منظور جلوگیری از صادرات و واردات اقلیم کوردستان از این منطقه و وابسته سازی آن به ایران و ترکیه می باشد.
این تصمیم به ویژه پس از سفر اخیز محمد باقری به ترکیه و نشست با روسای این کشور اخذ شده است. پس از این سفر، طی شب گذشته، رژیم ترک نیز کانتون عفرین و شهبا در کوردستان غربی را بمباران کرده است.
ترکیه و ایران به همراه عراق نیمه جان (و حتی شیخ آیت الله سیستانی) و سوریه از هم گسسته، اینک به شدت از تقویت قوای کوردها، هم پیمانیشان با ائتلاف جهانی علیه تروریسم و جدیت اقلیم بر مسئله برگزاری رفراندوم و اعلام استقلال و نیز شروع و تقویت مبارزات مسلحانه کوردها در شرق کوردستان و مشروعیت نسبی و غیررسمی پارت کارگران کوردستان به ویژه از سوی آلمان، در هراسند از اینرو بار دیگر کوردها به حلقه اتصال و اخوت این دو حکومت با حمایت روسیه، تبدیل شده اند. از اینرو لازم و بایسته است که کوردها نیز با جدیت تام در فکر هم پیمانی و تقویت آن باشند.
با توجه به نزدیکی تاریخی کوردها و یهودیان از یک سو، وجود خطر و دشمن مشترک بین آنها از سوی دیگر، اسرائیل می تواند و می بایست، بخش اعظم هم پیمانی کوردها را تشکیل دهد. حضور ایران در تلعفر یکی از خطرات گسترده و عمیق موجود بر سر راه اسرائیل است. کنترل بخشهایی از مناطق آرام سوریه از سویه روسیه و حضور ایران و حزب الله و اخیرا حماس نیز در مرزهای این مناطق و در خود این مناطق، مسئله دیگری است که اسرائیل را به هم پیمانی با مخالفین ایران وامی دارد.
از سوی دیگر، کوردها و عربستان نیز با توجه به وجود دشمن مشترک از یک سوی و عدم وجود مسئله ای بنام مسئله کورد در کشورهای عربی بغیر از عراق و سوریه، می بایست با عربستان و کشورهای دیگر تحت فرماندهی این کشور، به تشکیل هم پیمانی و اتحاد دست بزنند.
احزاب کورد، در تشکیل هم پیمانی و اتحاد، تاکنون بسی ضعیف عمل نموده اند، مبنای اصلی احزاب کورد در تشکیل اتحادهایشان، عدم برانگیختن خشم دشمنانشان بوده است و تا حدود زیادی به دیدگاه جمعی خارج از کوردستان در این رابطه توجه نموده اند، ادامه این روند می تواند به مرگ تدریجی کوردها و مبارزاتشان منجر گردد. کوردها مبارزاتی ملی و دمکراتیک و مبتنی بر حقوق بشر و قوانین موجود در این رابطه داشته و دارند، از این رو فارغ از اخلاق سیاسی نیز نمی باشد که جهت مبارزه با تروریسم ایران و ترکیه، به اتحاد با کشورهایی از قبیل اسرائیل و سعودی بپردازند که اینک خود بخش مهمی از ائتلاف جهانی در این باره می باشند.
اقدام امریکا و سعی دولت ترامپ بر قرار دادن سپاه تروریستی پاسدران در فهرست گروههای تروریستی این کشور نیز زمینه لازمه جهت احیای گسترده تر مبارزات کوردها تحت لوا و پرچم مبارزه با تروریسم را بیش از پیش فراهم نموده است.
اما لازمه ایجاد و تشکیل چنین اتحادی، اتحاد خود کوردها و احزاب کورد می باشد. به صراحت می گوئیم که اینک زمان آن فرا رسیده است که کوردها دست از اختلافات داخلیشان بردارند، مسائلی از قبیل اختلافات فکری و ایدئولوژیک نیز می بایست فراموش شود، اخلاف نظرها، درگیریهای تاریخی بین احزاب، حتی درگیریهای نظامی نیز بایده به بوته فراموشی سپرده شود، اینک کوردها در برهه خاصی از زمان قرار دارند، دشمنان دیرینه کوردها، علیه آنها متحد شده اند، فلذا کوردها نیز باید به اتحادی تاریخی حتی به صورت نانوشته دست بزنند، این اختلافات در فضای مجازی نیز باید حذف گردد. همه با هم در سنگرهای مشترک علیه دشمن مشترک و به سوی تشکیل کشور یا کشورهای کوردستان، می بایست در حرکت باشند.
به یاد داشته باشیم، تنها راه ماندگاری کوردها، در اتحادشان است.
نظرات
