سازمان گزارشگران بدون مرز طی انتشار گزارشی، فهرست سی و پنج چهره سیاه از رهبران سیاسی، مذهبی و روسای دولتها را که ناقض آزادی بیان در جهان هستند، منتشر کرد.
بر اساس این گزارش، این فهرست سیاه نمایانگر چهره ٣٥ رئیس دولت، رهبر مذهبی، سیاست مدار، میلیشیا و گروه های تبهکاری هستند که رسانه ها را سانسور و روزنامه نگاران را زندانی، شکنجه و می کشند که ستمکاری برخی از این درندگان آزادی اطلاع رسانی سالها و یا دهه ها ادامه دارد که در این فهرست نام علی خامنه ای رهبر جمهوری اسلامی نیز آورده شده است که به سبب آن، جمهوری اسلامی در رده بندی جهانی آزادی مطبوعات گزارشگران بدون مرز در سال ٢٠١۶، از میان ١٨٠ کشور جهان در رده ١٦٩ قرار دارد و این کشور از آغاز انتشار این رده بندی همواره در رتبه های پایینی جدول بوده است.
بنابر اعلام سازمان گزارشگران بدون مرز، علی خامنه ای درنده آزادی اطلاع رسانی، جانشین آیت الله خمینی از سال ۱۳۶۸ است که روش عمل وی “آزارگری تداوم دار” عنوان شده است.
در این گزارش آمده است که “ایران در سال های ولایت علی خامنه ای همواره یکی از زندان های بزرگ جهان برای روزنامه نگاران بوده است. با راه اندازی “اینترنت حلال” که با تشکیل شورا و نهادهای متعدد و تحت مسئولیت ولی فقیه و ماموران اش همراه است، کنترل بر شبکه های اجتماعی بیشتر و آپارتاید دیجیتالی بر مردم ایران تحمیل شده است. شهروند خبرنگاران و شهروند وب نگاران در ایران که شماری قابل توجه هستند، تحت نظر و کنترل قرار دارند. بسیاری از حرفه کاران رسانه ها به شکل مداوم احضار و تهدید و یا در وضعیت نابسامانی زندانی می شوند”.
گفتنی ست که آمار ارائه شده در خصوص جنایات وی بدین صورت عنوان شده است: “از سال ١٣٦٨ بیش از ٥٠٠ روزنامه نگار و شهروند وب نگار محاکمه و محکوم شده اند. بیش از ٥٠٠ تن از آنها مجبور به ترک کشور شده اند. از آغاز سال میلادی ٢٠١٦، (دی ماه ١٣٩٥) دستکم ٤٠ روزنامه نگار احضار و ١٥ تن از آنها به زندان محکوم شده اند. و هم اکنون در این کشور بیست چهار روزنامه نگار و شهروند وب نگار در زندان بسر می برند.
شایان ذکر است که بازوی نظامی وی سپاه پاسداران می باشد و هدف مورد علاقه او “روزنامه نگاران مستقل” هستند.
آیت الله خامنه ای در اردیبهشت ١٣٧٩ حمله به مطبوعات اصلاح طلب منتشر شده در فردای انتخاب محمد خاتمی به ریاست جمهوری ایران، در سال ١٣٧٦ را صادر کرد. از آن پس بیش از ٣٠٠ رسانه توقیف و ده ها هزاران صفحه بر روی اینترنت سانسور شده است، این سرکوب، رسانه های جدید و شبکه های تلویزیونی ماهواره ای را هم که در خارج از ایران پخش می‌شوند، هدف قرار داده است.
در ادامه از رئیس جمهور مصر عبدالفتاح السیسی که یک سال پس از کودتای ٣ ژوئیه ٢٠١٣ به ریاست جمهوری رسید و جانشین دشمن دیگر آزادی رسانه ها بود، نام برده شده است که همه کسانی را که از دور یا نزدیک با اخوان المسلمین در ارتباط بودند، به این بهانه بسیاری از روزنامه نگاران را سرکوب کرد.
در همین ردیف نخست وزیر تایلند پریوات چان او چا قرار دارد و پس از اعلام حکومت نظامی در ماه می ٢٠١٤ به بستن دهان نه تنها روزنامه نگاران، رسانه ها وبلاگ نویسان که هنرمندان و روشنفکران و مخالفان سیاسی اقدام کرده است.
رجب طیب اردوغان نیز پس از کودتای نافرجام ماه ژوئیه امسال با اعلام وضعیت فوق العاده فضای سرکوبی را از دو سال گذشته آغاز کرده بود که با بازداشت های جمعی خبرنگاران و تعطیل کردن رسانه ها تشدید کرد.
در بروندی پیر نکاوراوزیزا از سال ٢٠١٥ کارزار شدیدی را علیه رسانه‌ها به راه انداخته است و در صدر آنها رسانه هایی قرار دارند که کودتای نافرجام در اعتراض به خواست مغایر با قانون اساسی ایشان برای نامزدی دوباره به ریاست جمهوری را پوشش دادند. سرکوب در بروندی به اشکال متفاوت به پیش می رود، از آزارگری قضایی تا ممنوع کردن انتشار روزنامه ها و بازداشت خودسرانه تا شکنجه و کتک زدن و ناپدید کردن.
در ونزوئلا رئیس جمهور نیکولا مادورو برای تسلیم کردن رسانه ها روش عمل خاص خود را دارد، خرید رسانه توسط دوستانش، به مانند روزنامه ال یونیورسل و شبکه تلویزویونی گلوبویزیون، و سپس راه انداختن موج اخراج و یا مجبور به استعفا کردن روزنامه نگاران و یا استفاده از سهمیه بندی کاغذ و کم کردن این سهمیه برای رروزنامه های مستقل و تعطیل کردن آنها و در آخر با قانون که جرم انگاری هر محتوایی ست و مقامات قانونی را مورد پرسش قرار می دهد.
در این فهرست همچنین نام انصار‌الله بنگلاتایم نیز اضافه شده است. گروه تندرویی که اسامی وبلاگ نویسان لائیک را با عنوان “کافر” نشر داده و خواهان مجازات آنها می شود که بسیاری از این افراد به قتل رسیده اند.
در افغانستان و پاکستان، طالبان همچنان به کشتار بربرمنشانه ادامه می دهند، مناطق تحت کنترل طالبان سیاه چال های اطلاع رسانی است که در آن خبرنگاران و رسانه امکان فعالیت آزاد ندارند.
در ادامه از حوثی ها، گروه شیعه یمنی باید نام برد که مهار صنعا پایتخت و بخش عمده ای از کشور را نیز در دست دارند. که از آغاز جنگ، حوثی ها رسانه های بسیاری را سانسور و تعطیل کرده اند و از این میان شبکه الجزایر، ال یمن شباب، یمن دیجیتال میدا، تعداد خبرنگار ربایی، ناپدید کردن و بازداشت و شکنجه خبرنگاران از شمارش خارج شده است.
در مکزیک نیز کارتل لوس زتاس است که با آنکه برخی از رهبرانش بازداشت شده اند، اما همچنان کارزار ترور و کشتار و ربایش را به شکل خونبار ادامه می دهد.
از دیگر درندگان آزادی اطلاع رسانی که در این فهرست حضور دارند، طالبان و ولادمیر پوتین و گروه جهادگرای اسلامی در افغانستان و پاکستان می باشند که روش عمل آنها بربرمنشانه و قرون وسطایی توصیف شده است.
بربر منشی طالبان در برابر افراد غیر نظامی امری شناخته شده است که سازمان ملل در سال جاری چندین بار آنها را به ارتکاب جنایت جنگی متهم کرده است. چرا که از همان آغاز در برابر رسانه ها و خبرنگاران روش‌عمل پیدایی داشته اند و تحمل رسانه تا آنجا که پروپاگاندای آنها را نشر دهد. مناطق زیر کنترل طالبان در افغانستان و پاکستان سیاه‌چال‌های اطلاع رسانی هستند که در آنجا کار مستقل و آزاد برای رسانه ها و خبرنگاران ناممکن است. و در این خصوص گزارش شده است که از سال۱۳۸۰ (۲۰۰۱ ) تا امروز دست کم ٣٧ خبرنگار برای اطلاع رسانی جان داده اند که ۱۶ تن از این روزنامه نگاران خارجی بوده اند.
نظرات
