جایگاه زن کرد در اجتماع و مبارزات مدنی

پس از انقلاب ۱۳۵۷ در ایران دولت جمهوری اسلامی ایران پایین ترین مشارکت زنان در نیروی کار و پایین ترین میزان درآمد برای زنان را در میان کشورهای منطقه به خود اختصاص داده است . قوانین محرومیت ‘ساختاری’ زنان امکان فعالیت آنان را در حوزه‌های اقتصادی و اجتماعی محدود تر کرده و در نهایت باعث حذف بیشتر آنها از محیط های اجتماعی و سوق دادن شان به سوی خانه نشینی شده است . در طول عمر جمهوری اسلامی اگر اصولگرا سر کار بوده‌اند فشار بر زنان بیشتر و اگر اصلاح‌طلب سر کار بوده‌اند کمتر در امور شخصی زنان دخالت کرده اند ، ولی هیچگاه این امکان برای زنان فراهم نشد که خودشان در مورد مسائل خود تصمیم بگیرند .حسن روحانی رئیس جمهور ایران وعده های زیادی به زنان برای بهبود بخشیدن به زندگی آنان داد ولی هیچ کدام از آن وعده‌ها اجرا نشد . طرح افزایش جمعیت خود برنامه ای برای خانه نشین کردن زنان بوده است .
جمهوری اسلامی با طرحهایی همچون کاهش ساعت کاری زنان، دورکاری زنان، افزایش مرخصی زایمان، سهمیه بندی جنسیتی در رشته های دانشگاهی، به دنبال کنار گذاشتن زنان از حوزه‌های اجتماعی اشتغال و سیاست است. علاوه بر اینها محیط‌های کاری هم برای زنان ایرانی محل تبعیض است . پایین بودن دستمزد زنان، محدودیت‌های فراوانی برای ارتقای شغلی زنان و همچنین انواع آزارهای جنسی و محدودیت های عرفی .
از آنجایی که رژیم جمهوری اسلامی به حقوق اقلیت های ملی و مذهبی توجهی ندارد و بقای این رژیم بر زن ستیزی استوار است تبعیض چندگانه در مورد زنان کرد اعمال می شود . وضعیت محدود جامعه امروزی زنان کرد به محدودیت‌های اجتماع کردی نیز مربوط می شود . تعصبات مردان خانواده و محدودیت‌های عرفی عوامل تشدید کننده محدودیت های قانونی زنان هستند .
زنان کرد برای تامین حقوق خود نه تنها با چالش های مختص به جنس رو به رو هستند بلکه غالبا تحت شهروندان درجه دوم از نوع قومی به حاشیه رانده شده اند . بدون شک زنان کرد در وضعیتی بسیار دشوارتر به سر می‌برند . در کشوری که سیستم و نظام دیکتاتوری مذهبی و سیستم حاکم مطلق است و روز به روز آمارهای اعدام ،شکنجه، زندان، تجاوز ،اعتیاد ،سانسور عقیدتی، خودکشی و خودسوزی، اسیدپاشی به صورت زنان،چاقوکشی، فقر و بیکاری ، تن فروشی ، کلیه فروشی و … رو به افزایش است هر گونه حرکت زنان در جهت مخالف سیاست جمهوری اسلامی ایران جزو بخش مهمی از جنبش زنان ایران به حساب می آید . زنان ایران و خصوصاً کردستان همانند تمامی اقشار جامعه تحت ستم مداوم قرار دارند و حقوقشان نقض می‌شود. اقدامات و قوانین جمهوری اسلامی ایران نیز در راستای منزوی کردن زنان و فرستادنشان به گوشه خانه ها بوده است . این امر باعث شده فضای فعالیت برای زنان و آزادیخواهان کردستان دشوارتر شود و سرنوشت آنها در مدت چهل سال از حکومت داری جمهوری اسلامی بازداشت و زندان باشد .
روز جهانی زن هر ساله در روز ۸ مارس برگزار می‌گردد و نقطه عطفی در جنبش حقوق زنان است. این روز رنگ و بوی سیاسی خود را از دست داده و تبدیل به مناسبتی برای مردان شده تا عشق خود را به زنان نشان دهد و به آمیزه ای از روز مادر و ولنتاین تبدیل شده است . نخستین مراسم روز زن در ۲۸ فوریه سال ۱۹۰۹ در نیویورک برگزار شد. این مراسم توسط حزب سوسیالیست آمریکا برای یادبود اعتصاب “اتحادیه جهانی زنان کارگر صنایع پوشاک” در سال ۱۹۰۸ سازمان یافت . مجمع عمومی سازمان ملل دول عضو را دعوت کرد تا روز ۸ مارس را به عنوان روز سازمان ملل متحد برای حقوق زنان و صلح جهانی بنامند .
مبارزات مدنی و مبارزه بر علیه حجاب اجباری می تواند جزو مسائل کارساز و مبارزات زنان محسوب شوند. مراسم‌هایی مانند چهارشنبه سوری، نوروز و سیزده بدر به مبارزات علیه رژیم تبدیل شده است. باید به زنان آموزش داده شود که به آنچه که دارند واقف باشد تا بتوانند به عنوان یک انسان در جامعه خودشان را نشان بدهند و از پتانسیل هایی که دارند استفاده کنند . هرگاه زنان ما آموزش‌های لازم را دیدند و این استعداد را در خودشان دیدند که می توانند هم پای یک مرد در اجتماع حضور داشته باشند می توانیم امیدوار باشیم که زنان ما هم بتوانند در جامعه به خوبی مردان خودشان را نشان بدهند .
زن در طول تاریخ کردستان همیشه از جایگاه پر اهمیت خود دفاع کرده و نوع جنسیتش باعث مشارکت نکردن او در فعالیت های اجتماعی و سیاسی نشده است. جسارت و دلیری بودن یکی از ابزارهای نهادینه کردن حضور زن در جنبش‌های سیاسی و نظامی کردستان می باشد . برای نمونه پس از سرنگونی رژیم بعث عراق و آغاز به کار شدن حکومت اقلیم کردستان حضور کارآمد زنان در عرصه‌های مختلف کاری ،سیاست، مشارکت های اجتماعی ، میدیا و … بسیار چشمگیر بوده که تجربه مفید در سایه آزادی و عدم تبعیض جنسیتی به شمار می آید .

نظرات