پس از آنکه، روز پنجشنبه بیست و سوم فوریه مجلس نمایندگان هلند با ۱۴۲ رأی موافق و ٣ رأی مخالف وقوع نسل کشی ارامنه توسط امپراتوری عثمانی را به رسمیت شناخت، دولت آنکارا جمعه بیست و سوم فوریه با احضار کاردار هلند تصمیم پارلمان این کشور را محکوم کرد
روژی کورد: پارلمان هلند با برسمیت شناختن نسل کشی ارامنه توسط امپراتوری عثمانی در جریان نخستین جنگ جهانی، اعزام نمایندۀ دولت این کشور به ایروان را برای شرکت در مراسم یادبود قربانیان این نسل کشی تصویب کرد.
ترکیه در واکنش به همین مصوبه، اظهار داشت که دولت هلند در کشتار صربرنیکا در سال ۱٩٩۵ بعضا مسئول مرگ ٣۵۰ مسلمان شناخته شد. در اظهاراتی جداگانه وزیر امور خارجۀ ترکیه گفت : “تصمیم های بی اساس پارلمان کشوری که بر نسل کشی صربرنیکا چشمان خود را بست هیچ جایگاهی در تاریخ ندارد.”
دولت ترکیه با بکارگیری اصطلاح “نسل کشی” ارامنه مخالف است و از عبارت “کشتار متقابل” استفاده می کند که در جریان جنگ داخلی و قحطی و گرسنگی در ترکیه روی داد و به کشته شدن هزاران نفر از هر دو طرف منجر شد.
نسل‌کشی ارمنی‌ها که گاهی با عناوین دیگری چون هولوکاست ارامنه، کشتار ارامنه و نیز توسط خود ارمنی‌ها با عنوان جنایت بزرگ شناخته می‌شود، به نابودی عمدی و از پیش برنامه‌ریزی شده (نسل‌کشی) جمعیت ارمنی ساکن سرزمین‌های تحت کنترل امپراتوری عثمانی در دوران جنگ جهانی اول (۱۹۱۵ تا ۱۹۱۷ میلادی) توسط دولتمردان عثمانی و رهبران قیام ترکان جوان اطلاق می‌شود. عملیات در قالب کشتارهای دسته‌جمعی و نیز تبعیدهای اجباری در شرایطی که موجبات مرگ تبعیدشدگان را فراهم آورد، انجام می‌پذیرفت. امروزه تعداد کل قربانیان نسل‌کشی ارمنیان به‌طور عام بین یک تا یک و نیم میلیون نفر برآورد شده‌است. در طی این دوران دیگر گروه‌های قومی منطقه، از جمله آشوریان،یونانیان و کوردها نیز به طریقی مشابه مورد حملهٔ ترکان عثمانی قرار گرفتند به گونه‌ای که بسیاری از محققان این رویدادها را نیز بخشی از همان سیاست نابودسازی قومی دولتمردان تُرک دانسته‌اند.امروزه این رویداد به‌طور گسترده به عنوان یکی از اولین نسل‌کشی‌های سده بیستم شناخته می‌شود.
علاوه بر دستگیری و اعدام ارمنی‌ها، جمعیت بسیار زیادی از مردان، زنان و کودکان ارمنی از خانه و کاشانه خود تبعید، بدون هیچ دسترسی به آب و غذا به قصد مرگ وادار به راهپیمایی در مسیرهای طولانی و بیابانی شدند. تجاوز و آزار و اذیت جنسی قربانیان توسط نیروهای متخاصم در طول تبعید به دفعات گزارش شده‌است.
پژوهش‌های بسیار زیادی دربارهٔ نسل‌کشی ارمنیان انجام شده و می‌شود. که قریب به اکثریت آنها وقوع چنین نسل‌کشی را واقعی و انکارناپذیر می‌دانند. امروزه کشورارمنستان خواهان به رسمیت شناختن این نسل‌کشی است اما دولت ترکیه علی‌رغم عدم انکار وقوع چنین واقعه‌ای از پذیرفتن این واقعه با عنوان «نسل‌کشی» خودداری کرده و وجود سیاست سیستماتیک برای نابودی ارمنیان را قبول ندارد. ترکیه معتقد است که در آن سالها علاوه بر ارمنی‌ها ترک‌های بی دفاع نیز قربانی آشفتگی‌ها شده‌اند.
اخراج ارمنی‌ها اغلب اوقات با غارت، تجاوز و کشتار همراه بود. خیلی از اخراج شدگان کشته شدند، یا از گرسنگی و بی سرپناهی در راه اردوگاه‌های نزدیک استان دیرالزور جانشان را از دست دادند. چندین هزار نفر از گرسنگی و بیماری در اردوگاه‌های اُسرای جنگی –که در آنجا ساخته شده بود- جانشان را از دست دادند.
نظرات
