زهره صیادی از درد نوازندگان بلوچ فاقد شناسنامه می‌گوید؛ از کسانی که به جرم بی‌شناسنامه‌گی رسمیت ندارند و به هرکجا هم که مراجعه کرده‌اند، جوابی نگرفته‌اند.
نوازندگان دوره‌گرد بلوچ این روزها باز هم با ایلنا تماس گرفتند. هنوز شناسنامه دار نشده اند و دربدر به دنبال ثبت هویت هستند؛ بدون هویت از حداقل های حقوق شهروندی هم محرومند، کودکانشان نمی توانند مدرسه ثبت نام کنند و درس بخوانند. حتی نمی‌توانند خانه اجاره کنند. حتی یارانه هم نمی‌گیرند.
زهره صیادی، ماههاست دنبال کار شناسنامه دار کردن این هنرمندان بدون شناسنامه است. او می گوید: نامه‌ای نوشته‌ام خطاب به تمام مسئولانی که دردهای ما را شنیده اند، ولی دست روی دست گذاشته اند و برای بی شناسنامه ها کاری نکرده اند.
او در این نامه نوشته است: راستش نمی دانم دقیقا برای ِ چه کسی می نویسم. به خانم مولاوردی که به نمایشگاهمان سر زد و حرفهایمان را شنید و ارزشها و نیازهای ِ زیستن ِ متفاوتمان را تماشا کرد. به مسئولین ِ مذهبی و محلی که یک یک سراغشان رفتیم و دردهایمان را برایشان بازگو کردیم. به نمایندگان استان سیستان و بلوچستان، به دکتر امینی فرد، نماینده‌ای که مهر ماه امسال حرفهایمان را شنید و همکارش را فرستاد که شماره ما را بگیرد تا پی جوی ِ سختی هایمان بشود . به جناب ِ مطهری که با پیامهایمان تقاضای ِ شنیده شدن را برایش مطرح کردیم.
صیادی می‌گوید: لطفا باورتان بشود! باورتان بشود که بخشی از یک فرهنگ ِ باارزش در این ناباوری دارد محو می شود. باورتان بشود ترانه های ِ سیستان و بلوچستان، نواها و سازهایشان دارند می‌میرند؛ کاری کنید، کاری کنیم که نمیرند.
او از همه مقامات و مسئولان دعوت می‌کند یک شب به قلعه حسن خان بیایند و میهمان ساز بلوچی علی خان شوند تا این گنج سرشار از هنر ولی در معرض خطر را با همه وجود لمس کنند و دریابند.
صیادی از زبان نوازندگانی که ساکن قلعه حسن خان هستند و صدایشان به جایی نرسیده؛ نوای دادخواهی سر می دهد و می‌گوید: پول نداریم که وکیل بگیریم اما جواب نامه‌ها و تقاضاهامان سکوت نیست؛ ما که شناسنامه بخشی از این سرزمینیم، شناسنامه می‌خواهیم.
