جمعی از زندانیان سیاسی زندان رجایی شهر در نامه‌ای به عاصمه جهانگیر، گزارشگر ویژه شورای حقوق بشر سازمان ملل، نسبت به اوضاع در این زندان و شرایط بسیار بد آن اعتراض و خواستار رسیدگی شدند.
تهیه کنندگان نامه از مواردی مانند «کمبود دارو» در زندان رجایی شهر، «بکارگیری پزشکان غیرمتخصص»، «فقدان اتاق عمل» در زندان و «کثیفی» فضای بهداری زندان شکایت کرده و نوشته‌اند که اساسا در بهداری نیز «هیچ گونه تلاشی به منظور معالجه واقعی و موثر صورت نمی‌گیرد» و در مواردی که خانواده‌های زندانیان موفق می‌شوند با دوندگی بسیار مجوز انتقال بیمار خود به خارج از زندان را دریافت کنند، آنها را «با دستبند و پابند و در وضعیتی تحقیرآمیز به بیمارستان برده و آنها را به تخت زنجیر می‌کنند».
متن کامل نامه زندانیان رجایی شهر به شرح ذیل است:
ما زندانیان سیاسی- عقیدتی محبوس در سالن ١٢ سالن ٤ زندان رجایی شهر، بدنبال نقض مکرر و مداوم مفاد و مقررات ذكر شده در آیین نامه داخلی سازمان زندان ها و کوتاهی در دادن امكانات قانونی،بطور جدی در معرض آسیب ها و بیماری های گوناگون و مرگ تدریجی قرار داریم:
١- با توجه به اینكه مواد ١٠٢ و ١٠٣ این آیین نامه تهیه و تامین امكانات پزشكی و بیمارستانی و هزینه معاینه و دارو و درمان را به عهده زندان گذاشته است، اما کمبود دارو در بهداری زندان یک مشکل جدی است. در بیشتر موارد زندانی می بایست توسط خانواده خود و با هزینه شخصی از بیرون زندان دارو تهیه نموده و با دشواری بسیار وارد زندان کند.
نبود امكانات درمانی بهداری و ناكارآمدی كارمندان زندان و نیز بكارگیری پزشكان غیر متخصص موجب تخلفات بسیار در زمینه های بهداشتی و درمانی گردیده و سلامت بیماران را همواره در معرض خطر قرار داده است.
بهداری زندان فاقد كادر متخصص پرستاری بوده به گونه ای كه حتی در مواردی کارکنان بهداری از تزریق درست سرم در رگ هم عاجز بوده و یا پزشکان بهداری از تشخیص صحیح و به موقع بیماری ناتوانند. موردی بوده است که شکستگی استخوان را گرفتگی یا کوفتگی رگ عنوان کرده اند.
زندان فاقد اتاق عمل است. از سال ١٣٨٩ كه اتاق عمل زندان به دلیل گسترش شایعاتی مبنی بر فروش كلیه زندانیان تعطیل شد، تاکنون جهت بازگشایی آن اقدامی صورت نگرفته است.
فضای عمومی بهداری نیز كثیف و بسیاری از اوقات آلوده به خونهای ریخته شده زندانیان مجروح است و به نظافت و ضرورت های بهداشتی توجهی نمی شود.
برخورد مسئولین بهداری با مراجعین بیمار در ابتدای امر بی اعتنایی و در صورت وخیم بودن حال بیمار در نهایت تزریق داروی آرامش بخش برای تسكین درد می باشد و هیچ گونه تلاشی بمنظور معالجه واقعی و موثر صورت نمی گیرد.
در اكثر مواقع خانواده های زندانیان ناگزیرند با مراجعه به دادستانی و تلاش و دوندگی بسیار و طی مراحل کاغذبازی های اداری، مجوز انتقال بیمارشان را به بیمارستان های خارج از زندان دریافت كنند و تمامی هزینه های دوا و درمان را نیز شخصا بپردازند.
در اینگونه موارد بیمار را با دستبند و پابند و در وضعیتی تحقیرآمیز به بیمارستان یا مركز درمانی برده و به تخت بیمارستان زنجیر می کنند. مواردی هم دیده شده که با وجود مجوز بستری شدن بیمار اما با دخالت و مخالفت مسئولین زندان به یک معاینه ساده اکتفا شده و زندانی را باز گردانده اند. ناگفته نماند كه در زندان افراد مبتلا به بیماریهای خاص نظیر هپاتیت و ایدز به تعداد قابل توجهی وجود دارند که هیچوقت معالجه موثری در باره آنان صورت نمی گیرد.
در اثر اینچنین روندهای درمانی ناقص و عدم رسیدگی و بی تفاوتی مسئولان بهداری و زندان، عزیزانی همچون: زنده یاد محسن دکمه چی، شاهرخ زمانی، علی رضا كرمی خیرآبادی، منصور رادپور، افشین اسانلو و مهدی زالیه را در طی سالهای اخیر از دست داده ایم و تاكنون هیچ كس پاسخگوی این فجایع نبوده است.
٢- با توجه به این كه ماده ١٠٨ از آیین نامه سازمان زندانها، آب سرد و گرم در حمام، دستشویی و توالت را ضروری دانسته، متاسفانه آب گرم در دستشویی و توالت نه تنها وجود ندارد كه در بسیاری از ماههای سال آب حمام نبز سرد است. به علت کهنگی و مخروبه بودن ساختمان زندان و عدم تعمیرات لازم، در مواردی فاضلاب طبقات بالا ازسقف برروی زندانیان طبقات پایین می ریزد.
٣-درباره نقض مواد ٩٣ و ٩٥ آیین نامه که تاکید دارد غذای روزانه زندانیان یعنی صبحانه و نهار و شام ایشان باید دارای كالری و ویتامین های لازم و كافی بوده باشد، باید گفت که غذای زندان دارای كیفیت بسیار پایینی است چه از لحاظ كیفیت مواد اولیه مانند برنج و سویایی که در واقع خوراک دام و طیور است و چه از بابت مقدار غذا که همیشه زندانیان در حالت نیمه گرسنه بسر می برند. حتا در زمان هایی استفاده از مواد فاسد در غذاها باعث مسمومیت زندانیان شده است.همچنین بدلیل رعایت نکردن بهداشت در آشپزخانه زندان، بارها در غذای زندانیان حشرات و جانوران ریز مشاهده شده است.
ناگفته پیداست که تنها زندانیانی که از تمکن مالی برخوردار هستند می توانند کمبود مواد غذایی مورد نیاز خود را با خرید از فروشگاه زندان و با قیمت های گزاف جبران کنند.
٤- ماده ١٦٩ آیین نامه سازمان زندانها هرگونه هتک حرمت زندانی را موجب مجازات دانسته و برخورد تند، دشنام، تنبیه بدنی و امثالهم را ممنوع کرده است. اما مسئولین زندان به جهت تفتیش و بازرسی بدنی، زندانی را برهنه نموده و مورد تحقیر و توهین قرار می دهند که در صورت مخالفت و مقاومت زندانی، وی مورد ضرب و شتم قرار می گیرد. برای مثال یکی از هم بندیان ما بنام رمضان احمدکمال بدلیل ضربات باتوم به سر وی توسط پرسنل انتظامی زندان، بیش از یک هفته در کما بوده است.
متاسفانه هیچگونه راه قانونی موثر برای پیگیری و شکایت از این اعمال غیر انسانی در برابر زندانی دیده نمی شود. آقایان لقمان مرادی، رمضان احمدکمال، نامق محمودی و بسیاری دیگر که مورد ضرب و جرح قرار گرفته اند تاکنون هیچ نتیجه ای از پیگیری شکایت خود کسب نکرده اند.
٥-ماده ٧٠ و ٧١ مبنی بر لزوم دادن یک اتاق به محکوم و همچنین آیین نامه طبقه بندی و تفکیک زندانیان تاکید بر اتاق هایی به مساحت حداقل ١٠متر مربع با نور کافی نموده است. اتاق های زندان رجایی شهر عمدتا ۵ مترمربع بوده و هرکدام ٣ تا ٥ زندانی را در خود جای داده است. اتاق ها به دلیل مسدود شدن پنجره هایشان با آجر و ورقه های فلزی فاقد نور کافی و گردش هوای آزاد هستند که عامل اصلی بیماری های پوستی و تنفسی همین محدودیت هاست. همچنین ساعات نامناسب و محدود هواخوری نیز عامل دیگری برای نارسایی های قلبی و تنفسی است.
٦- سالن ١٢ فاقد تلفخانه است. عدم دسترسی ما به تلفن در حالیکه است که زندانیان جرایم قتل و آدم ربایی و سرقت بدون هیچگونه محدودیتی در طول شبانه از تلفنخانه استفاده می کنند.
این محدودیت ها و نارسایی ها و کمبودها و بی قانونی ها … بخصوص عدم رسیدگی پزشکی از طرف مسئولان زندان و بهداری، وضعیت مخاطره آمیزی برای تمام زندانیان بویژه افراد مسن و بیمار همچون کریم عزیز معروف، جمال الدین خانجانی، فرهاد اقبالی، عمر فقی پور، اصغر قطان و فرهاد فهندژ فراهم آورده است
