نسیم رضایی
من یک دختر کورد هستم. من یکی از هزاران جوان کوردی هستم که سهمش از زندگی در ایران هیچ چیز نبوده است…دختری خانه نشین اما نه از روی بی سوادی و هستند بسیار و بسیار ها چون من درس خوانده و خانه نشین شده…این بیکاری تنها مختص ما زنان و دختران نیست بلکه شامل مردانمان نیز میشود…
به راستی سهممان از سفره رنگین انقلاب که هرچهار سال یکبار هم با وعده های دروغین تمدیدش میکنند این است؟
به راستی ما مردمان کورد چه هیزم تری به این انقلاب و مملکت فروخته ایم که چشم دیدن پیشرفت و آبادانی مناطقمان را ندارند؟
چه کرده ایم که ما را دشمن مملکت میخوانند. به راستی چرا باید تمام ایران کورد ها را به چشم کسانی ببینند که میخواهند آرامش و امنیت کشور را خدشه دار کنند.
سالهاست که ملت کورد را نمیبینند. سالهاست که فریاد ها و رنج های مردم کورد را نمیشنوند. سالهاست که نمیبینند مردمان مناطق کورد نشین بخاطر بیکاری و نچرخیدن چرخه زندگی مجبور به کارهایی شده اند که هر روز بیشتر و بیشتر جان و زندگیشان به خطر می افتد اما دریغ که جبر ترس نمیشناسد، گرسنگی ترس نمیشناسد، فقر و نداری ترس نمیشناسد…
در اکثر مناطق کورد نشین مردم، چه آنها که تنی جوان و نیرومند دارند و چه آنها که پشتشان از رنج روزگار خم شده است مجبور به انجام کارهایی میشوند که دل شیر میخواهد و زور رستم، کولبری کاری ست که اکثر مردان کورد مجبور به انجام آن هستند. آنها مجبورند از بی راهه های پرپیچ و خم و صعب العبور، وسایل و بارهای سنگینی را بر دوش بگیرند و از مسیرهای خطرناک و به دور از چشم پلیس های مرزی آنها را به دست صاحبانشان با مزدی اندک برسانند و چه بسیارند آنهایی که جانشان را در این راه از دست میدهند و بدون هیچ گناه و جرمی به دست ماموران کشته میشنوند.
وقتی در شهرهای کورد نشین مثل کرمانشاه، سنندج هیچ گونه کارخانجاتی وجود ندارد که مردم در آن مشغول به کار شوند و بتوانند درآمدی هرچند ناچیز برای تامین مخارج گزاف زندگی داشته باشند، وقتی روز به روز که میگذرد منابع طبیعی شهرهایمان را غارت میکنند و هیچ کس هم حق اعتراض ندارد، وقتی سهمیه استخدامی ها در روز روشن دزدیده میشود و امید جوانان را ناامید میکنند، وقتی هرچه حق همه هست را مختص یک عده خاص میدانند و حق دیگران را نادیده میگیرند وقتی به دلایل بیهوده و واهی دیگری را به دلیل اهل تشیع و فارس بودن به جای تو استخدام میکنند، وقتی به هر کار که دست میزنی امیدت را ناامید میکنند، وقتی در همه جا تو را اقلیت مذهبی میخوانند و حق را به بقیه میدهند، وقتی…
پس چطور انتظار میرود مردم به کولبری و کارهایی از این قبیل رو نیاورند؟ چطور دولت و سران مملکت انتظار دارند مردم شکمشان راسیر کنند؟؟ با وعده و وعید های توخالی؟؟با قول و قرارهای پوچی که فردای روز بعد سخنرانی هایشان فراموش میشود؟؟
واقعا برایم سوال شده است مردم مناطق من چطور باید خرج زندگیشان را تامین کنند؟ با کدام کار؟؟؟
کدام نهاد و سازمانی جوابگوی این همه بیکاری و فقر و نداری مردمانم است؟؟
چه کسی فریادهای ما را میشنود؟؟؟
تا چشم کار میکند بیکاری، فقر، کمبود و هزارها هزار مشکلات دیگر.
حالا هم که دست به آتش زدن مراتع و جنگلهایمان زده اند و هر روز قسمتی از جنگلها را به آتش میکشند و نابود میکنند چرا؟؟؟
این درختان و حیوانات بی گناه چه کرده اند که دست به نابودیشان زده اید؟؟
مردمانم بس نبود که حالا چشم به درختان و جنگلهای شهرهایمان نیز دوخته اید و ذره ذره آنها را نیز نابود میکنید؟؟
مگر این کورد ها نبودند که 8سال تمام از تمام زندگی و جان و مالشان مایه گذاشتند تا از این آب و خاک دفاع کنند؟؟
مگر همیشه کورد ها نبودند که از مرز های این سرزمین با تمام عشقشان دفاع کردند
پس چرا اینقدر مورد بی مهری تمام سران و حکومتها قرار گرفته اند؟؟؟چرا کورد ها شده اند خاری به چشم این نظام؟
حق اعتراض هم نیست. دهان که به اعتراض باز کنی به جرم کورد بودن برچسب سیاسی و ضد حکومت به تو می زنند و محکوم می شوی به جرمی که سزاوار آن نبوده ای!
دردم می آید از این همه بی عدالتی…
یعنی خون بقیه مردمان این سرزمین از ما رنگین تر است که هرچه امکانات و رفاه و کار سهم آنهاست و سهم ما از سفره رنگین این حکومت تنها خاکیست که هر روز بر سر و روی شهرهایمان میبارد،تنها غم است که بر چهره مردمانم روز به روز بیشتر نمایان میشود.
روزی فریاد ملتم گوش تمام جهانیان را کر خواهد کرد.
روزی این سکوت شکسته می شود و تمام نا عدالتی ها را فریاد خواهد زد…
آری ملت من یگانه ملتی ست که هیچگاه سرخم نکرد. هیچگاه شرافتش را به بهای اندکی توجه نظام و حاکمیت نفروخت..
همیشه برای آزادی و انسانیت جنگیده و مبارزه کرده است و خواهد کرد و میدانم روزی پیروز خواهد شد و من آن روز را به نظاره نشسته ام!
روزی که تمامی ملتم در هرجای این جهان دستان خود را در آسمان به حرکت در آورده و آزادی خود را جشن بگیرد. آری!
نظرات
